Анхаарлын хомсдолын хэт идэвхжилийн эмгэг нь хүүхдийн хөгжлийн хамгийн түгээмэл эмгэгүүдийн нэг юм. Энэ синдром нь бүрэн идэвхгүйжүүлж болохуйц идэвхжлийг нэмэгдүүлдэг. Хэт их биеийн хөдөлгөөн нь хүүхдийн нийгмийн дасан зохицлыг зөрчих гол шалтгаан болдог.
Энэ синдромыг ихэвчлэн хөдөлгүүрийн үйл ажиллагааны синдром гэж нэрлэдэг боловч түүний бүтцийн гол согог нь анхаарлын хомсдол юм. Хэдэн хоромоос илүү хугацаанд ямар нэгэн зүйлд анхаарлаа төвлөрүүлж чадахгүй ийм хүүхэд анхаарал сарниулж, дуу чимээ, хөдөлгөөн бүрт хариу үйлдэл үзүүлдэг. Эдгээр хүүхдүүд ихэвчлэн сэтгэл хөдлөлийн хувьд тогтворгүй, уур уцаартай, түргэн ууртай байдаг.
Гиперактив байдал нь маш эрт, нялх байхаас эхэлдэг. Хүүхдүүд булчингийн аяыг нэмэгдүүлж, өдөөлтөд мэдрэмтгий байдлыг нэмэгдүүлж, маш их уйлдаг, унтаж, муу хооллодог бөгөөд тэднийг тайвшруулах нь маш хэцүү байдаг.
Синдром нь 3-4 настайдаа илүү тод илэрдэг тул хүүхэд ямар нэгэн зүйлд анхаарлаа төвлөрүүлж чаддаггүй. Хүүхэд анхаарал сарниулалгүйгээр үлгэр сонсож чадахгүй, анхаарал төвлөрүүлэх шаардлагатай тоглоом тоглож чадахгүй. Түүний бүх үйл ажиллагаа замбараагүй байдаг.
Синдромын оргил үеийг 6-7 нас гэж үздэг. Энэ нь хэт тайван бус байдал, ялангуяа тайван байдлыг шаарддаг нөхцөлд тодорхойлогддог. Хүүхэд нэг үйлдлээс нөгөөд шилжиж, нэг ч даалгавраа эцэс хүртэл гүйцэтгэлгүйгээр сууж байх шаардлагатай үед гуйвж, эргэлддэг. Ихэнх тохиолдолд энэ зан байдал нь сургууль, тээвэр, эмнэлэг, музей гэх мэт олон нийтийн газруудад илэрдэг.
Гэхдээ хэт идэвхижилийн синдромд өртдөггүй энгийн хүүхдүүд заримдаа уур уцаартай, уур уцаартай, хяналтгүй болдог тул сэтгэл хөдлөм хүүхэд бүрийг ийм оноштойгоор “шагнах” нь үнэ цэнэтэй зүйл биш юм.
